Ik heb deze blog zoals de meeste blogs in 1 keer geschreven, vanuit mijn hart. Dus sorry alvast voor de eventuele schrijf fouten en onsamenhangende zinnen. Dit is mijn gevoel en als ik het achteraf na ga kijken ga ik dingen veranderen en haal ik mijn emotie er uit.
Terwijl ik dit schrijf wordt er beneden een heelrijk ontbijtje voor me bereid (of nou ja zoiets, we vieren het volgende week echt omdat mijn dochter afgelopen week ziek is gewest) . Verse jus d’orange. Heerlijk! En terwijl ik zit te wachten op mijn ontbijt besef ik me weer hoe gelukkig ik ben. Ik mag mijzelf namelijk al ruim 5 jaar de meest geweldige titel geven, namelijk moeder.
Moeder van Catlijn, mijn alles!
Maar dit was niet zo vanzelfsprekend. Toen wij na een lange relatie besloten dat we toch samen voor kinderen wilde gaan verliep dat even wat anders.
Ik stopte met de pil en binnen no time lag ik in het ziekenhuis en kreeg ik bijna de vernietigende diagnose endometriose.
Ik had hier nog nooit van gehoord en had ook geen idee wat me te wachten stond. Maar in verband met de ernst van de endometriose en mijn leeftijd werden we met spoed doorgestuurd naar de fertiliteitskliniek in Hengelo. Hier konden we 2 weken later al terecht voor een intake.
Het zag er niet goed uit. Ik had een behoorlijk ernstige vorm van endometriose en het zou zo maar zo kunnen zijn dat ik helemaal nooit zwanger zou kunnen worden.
Maar optimistisch als ik ben en de mensen daar gelukkig ook gingen we een plan opstellen. Eerst kijken of alles werkt, in die zin van of ik wel een eisprong enz heb en of bij mijn vriend alles goed is en dan verder kijken. Cyclus monitoring noemen ze dat.
Na een maand meerdere echo’s per week kwam de conclusie. Alles werkt maar op een een natuurlijke manier zwanger worden zit er niet in. Je eileiders zijn zo verstopt en er zit nog in je hele buik en rondom je baarmoeder endometriose. We gaan over op IVF. Bam! Zo dan. Nog geen 2 maand geleden dacht je op een leuke manier zwanger te worden en nu maak je gebruik van het laatste redmiddel. Tenminste zo zag ik IVF altijd.
Vanaf dat moment wordt je geleefd. Op gezetten tijden een spuit in je buik zetten, opletten wat je eet en wat je doet. Je lichaam veranderd, je komt kilo’s aan en je raakt langzaam jezelf kwijt.
Gelukkig had ik mijn dansschool nog en kon ik me heerlijk uitleven tijdens mijn lessen. Tot het moment dat ik voor controle moest, kijken of er een punctie ingepland kon worden.
Ik dacht nog, het is allemaal lekker snel gegaan. Het was inmiddels mei geloof ik en we waren eigenlijk pas vanaf januari echt serieus bezig.
Helaas, ik moest gelijk stoppen met de stimulatie. En eigenlijk moest ik gelijk 2 weken plat. Ik had een hevige overstimulatie en toen ik de gynecoloog vertelde dat ik die ochtend nog een zumba les had gegeven sloeg ze haast stijl achterover. Dat kon haast niet. Ik moest zo veel pijn hebben.
Lang verhaal kort, het werd tijd dat ik mijn team van de dansschool nu maar eens ging inlichten over het hoe en wat (ik had namelijk bedacht dat we dat wel even met z’n tweetjes zouden doen, het hele ivf gebeuren). Ik mocht 2 weken lang niks. Geen les geven, eigenlijk zo min mogelijk bewegen, tot dat alles weer tot rust was gekomen.
Wat voelde ik me slecht. Ik had gefaald. Ik kon niet zwanger worden en zelfs niet met zulke goede begeleiding.
Kort na de overstimulatie moest ik weer geopereerd worden. Dit werd een wat langere operatie en ze hebben bijna alle endometriose weg kunnen halen.
Pas een paar weken na de operatie wist ik hoe het was om pijnloos door het leven te gaan! Wauw! Wat een openbaring. Vol goede moed gingen we nadat ik eerst weer kunstmatig in de overgang was gebracht voor poging 2. Helaas liep dit uit op een miskraam. Tuurlijk dacht ik nog, dat kan er ook nog wel bij.
En daar was poging 3, dit voelde goed. Alles verliep goed, ik had nog steeds relatief weinig pijn en ik durfde er weer een beetje meer op te vertrouwen.
Fast forward, 4 November 2016 mocht ik door middel van een spoed keizersnede bevallen van een prachtige dochter. Ze was perfect, precies zoals ik haar had omschreven. En nu, nu mag ik mezelf moeder noemen, maar ben ik ook elke dag zo dankbaar dat ik deze titel mag dragen.
Een titel voor het leven. Een titel die mij compleet heeft veranderd en een titel die ik nooit meer zou willen missen.
Maar ook een titel die ik iedereen die dat wenst zo van harte gun! Juist omdat ik weet hoe lastig het kan zijn. Hoe vervelend de opmerkingen kunnen zijn wanneer het niet lukt. Goed bedoelde adviezen en ook het onbegrip wanneer je misschien even gewoon verdrietig bent omdat het weer niet is gelukt.
Bij mij was het de endometriose die voor problemen zorgde, maar zo zijn er nog tig andere oorzaken. Wist je dat 1 op de 6 stellen die een kinderwens hebben hier moeite mee hebben om deze te verwezenlijken? Ik vind dit behoorlijk veel. En toch hangt er zo’n taboe over. Zo weinig begrip, en zo veel schaamte.
Kampen jij en je partner met vruchtbaarheidsproblemen, praat er over, met mij of met iemand anders. Laten we de stilte doorbreken. Voor al die moeders die met lege handen staan, op wat voor manier dan ook.