2022, het zou een bijzonder jaar worden, dat voelde ik. Ik wist het zeker.
2022 zou alles veranderen en dat heeft het gedaan.

De eerste coaches heb ik opgeleid, ik ben echt in mijn kracht gaan staan.
Krijg steeds meer mijn doelen en dromen helder en we krijgen weer meer vrijheid, waardoor we weer plannen konden gaan maken.

Maar 2022 zal voor mij altijd het jaar zijn met een zwart randje. Of nou ja, randje, een mega zwarte rand.

Want 2022 stond ook in het teken van ziekte en het verlies van de liefde van mijn leven.
2022 stond in het teken van mensen leren kennen in zowel positieve als negatieve zin.

Het stond in het teken van familie en vrienden. Van ons gezin, wat zo belangrijks en nog belangrijker is geworden.
Tijd samen. Hoe kostbaar is dat?

Als geen ander hebben wij mogen ervaren hoe kostbaar tijd met je dierbaren is. 

Als ik terug kijk op 2022 kan ik me van het eerste half jaar weinig meer herinneren. 

Wat ik nog weet…

Ik begon vol enthousiasme aan het jaar. 
Ik wilde nu echt gaan knallen met mijn bedrijf en maakte plannen hoe ik dit kon doen. 
Tegelijkertijd was ik aan het opruimen in huis, op mijn laptop en in mijn hoofd. 

Rust was belangrijk maar vooral ook veel plezier maken met Catlijn.
We waren elke dag in het bos te vinden en we hadden een goede weg gevonden met het thuisonderwijs.
Catlijn ging als een malle en in mei kende ze alle tafels tot en met 12 door elkaar. 
Super trots was en ben ik op haar. 

Ook begon ze interesse te krijgen in het lezen waarmee ze op dat gebied volgens het gemiddelde niveau functioneerde.

En toen was het juli….

Begin juli had Patrick af en toe wat moeite met slikken, te grote happen was zijn conclusie en we besteedden er verder niet te veel aandacht aan.
Maar al snel werd het meer, ondanks dat hij toch kleinere hapjes nam en goed kauwde. 
Toch maar eens naar de huisarts, “misschien wel een maagzweer, dat heeft mijn vader immers ook gehad rond zijn 40e” was zijn gedachte.

De huisarts zag geen reden tot spoed, Patrick was immers verder gezond en de klachten waren er ook niet continu.
Dus een standaard verwijzing werd gegeven.
Eind oktober zou hij in het MST terecht kunnen. Dat vonden we we erg lang duren en dus kwamen we terecht bij een kliniek in Goor.
Daar kon hij 12 augustus terecht.

Dat was prima te doen dachten we.

Toch werden de klachten wel steeds meer.

Op 17 juli heeft Patrick nog 95 km op de mountainbike gefietst, terwijl Catlijn en ik op een feestje waren.
Wat heeft hij daar van genoten, het was een prachtige omgeving en veel technische stukken.

Na zijn fietstocht sloot hij nog even aan bij het feestje waarna we samen weer naar huis gingen.
De dag er na had hij toch best last met eten. Zijn remedie was om dan nog even te gaan sporten zodat hij echt honger had, dus hij pakte een flinke krachttraining.
Op maandag werd het echt vervelend. Bij elke hap eten moest hij haast een glas water drinken om het weg te krijgen en om zo door te gaan tot 12 augustus was geen optie.
Dus er werd gekeken of deze afspraak vervroegd kon worden.

De dagen er na werden de klachten steeds groter waarop hij op woensdag geen vast voedsel meer binnen kreeg en op donderdag ook bijna geen drinken meer.
Vrijdag konden we met spoed terecht in het ziekenhuis en daar begon onze rollercoaster.

De diagnose slokdarmkanker werd gegeven en een week later bleek onze grootste angst werkelijkheid, stadium 4.
Niet meer te genezen alleen tijd rekken. Er gaat op dat moment van alles door je heen.

Hij is nog geen 40, Catlijn is nog geen 6. Dit kan niet.
Slokdarmkanker is voor mensen van boven de 60, die roken, veel alcohol drinken en ongezond leven.
Alles wat Patrick niet doet. En toch kreeg hij deze diagnose.

Wat was ik boos. Boos op de wereld, boos op iedereen die met zijn/haar zuurstoftank voor het ziekenhuis zat te roken, iedereen die zijn leven verknalde en er geen zin meer in had. Ik was boos. Maar ik was vooral ook boos op mezelf.

Waarom heb ik niet eerder duidelijk gemaakt dat we echt de dingen samen moesten doen in plaats van Catlijn en ik alleen met z’n tweetjes? 
Waarom heb ik er niet op gestaan dat hij echt die ene avond in de week thuis zou zijn, zoals afgesproken zodat we tijd samen hadden?
Waarom heb ik hem niet geremd in zijn ambities om steeds beter te worden, in zijn werk en zijn sporten en dat tegelijkertijd?

Achteraf hebben we dit allebei al geweten.
Hij had altijd de overtuiging dat hij niet ouder dan 40 zou worden en Catlijn en ik richten ons leven zo in met hem wat op de achtergrond.
Ook al wilden we dit niet, het gebeurde wel en wij lieten dit zo gebeuren.

We gingen allemaal in de overlevingsstand, want je hebt niet voor niets voor elkaar gekozen.
Samen gingen we de strijd aan. Patrick startte vol goede moed aan de behandelingen en ik steunde hem waar ik kon.
Als coach weet ik als geen ander hoe belangrijk mindset is en ik gaf hem alle tools die ik maar kon bedenken. Elke dag healingen en reiki behandelingen enzovoort.
Alles wat ik kon deed ik.

Veel shit kreeg ik over me heen van mensen die hun emoties niet kwijt konden en ik accepteerde het allemaal.
Zo lang hij zich maar kon richten op zijn herstel
Hij moest toch gewoon beter worden?

Hij was nog geen 40 toen hij de diagnose kreeg, we leefden gezond en Patrick was top fit.

Hij ging het redden was de overtuiging….. of toch niet.

Toch moet je rekening houden met het ergste.
We hebben alles nagekeken, machtigingen in orde gemaakt, contact gehad met de financieel adviseur en de notaris. 
Alles was geregeld voor het geval dat en dat gaf rust, vooral bij hem.

Helaas kregen we de ene na de andere tegenslag te verwerken.
Uitzaaiingen kwamen op diverse plekken in zijn lichaam en uiteindelijk ook in zijn hersenvocht.
Hierdoor ontwikkelde hij ook nog eens epilepsie waardoor hij niet meer alleen kon zijn. Tijdens een aanval viel zijn gehele rechterkant uit en kon hij niet meer goed praten.
De aanvallen duurden van 15 minuten tot wel 6 uur. 

Elke onverwachte gebeurtenis of drukte triggerde hem waardoor hij weer een aanval kreeg. Onverwacht bezoek, een bericht wat hij niet zag aankomen, Catlijn die aan het spelen was, het waren allemaal aanleidingen voor weer een aanval.

Ik sliep amper nog, want elke beweging die hij maakte of juist te lang niet bewegen schrok ik wakker.

Alleen de dagen dat hij in het ziekenhuis was kon ik enigszins slapen. Wel met mijn telefoon in mijn hand en het geluid maximaal aan zodat ik als er iets is echt wel wakker zou worden van de telefoon.
Die momenten gebruikte ik ook echt om bij te tanken. Even tot rust te komen en met vriendinnen en collega’s te praten over wat ik nu allemaal weer over me heen had gekregen.

Wat een kracht kan iemand hebben in zo’n situatie zeg! Ik ging maar door, terwijl ik zag dat Patrick het had opgegeven.
Hij mocht niet opgeven! We hadden nog zo veel plannen samen.

We kregen nog een intake met stichting droomdag, zij zouden een onvergetelijke dag voor ons organiseren op 27 november.
Maar zo ver was het nog niet.

Eerst startte Patrick met weer een nieuwe ronde bestralingen, Catlijn werd 6 en we vierden haar verjaardag.
Op 7 november is stichting Komma geweest om voor Catlijn een video op te nemen van Patrick voor haar. 

Hier keek hij naar uit en ik zag nog wat kracht terug komen. Dit was belangrijk voor hem en hij heeft alles gegeven, hoe verzwakt hij ook was.

Helaas kwam eind van de dag de mededeling dat ze echt niks meer konden doen en dat hij op zeer korte termijn zou komen te overlijden.

We zijn samen naar huis gegaan waar we nog een helse nacht hebben gehad. Patrick bleef maar overgeven en heeft de volgende dag afscheid genomen van zijn familie. Hij wilde niemand meer zien. Hij was op.

Alleen Catlijn en ik mochten nog in zijn buurt komen en zelfs dat vond hij erg zwaar omdat hij het idee had dat hij een last voor ons was. 

Dit was moeilijk, niet alleen voor ons maar ook voor mensen die ook dicht bij hem stonden. Iedereen ging er op zijn of haar eigen manier mee om. Niet altijd in het belang van Patrick maar ik ga er maar vanuit dat het ergens wel met goede bedelingen was.

Patrick was op en op 9 november om 11.50 is hij dan ook in het bijzijn van mij overleden. Het was goed zo, hij had rust en geen pijn meer. En ik, ik was alleen. 

Alleen met mijn meisje, ineens was ik een alleenstaande moeder en moest ik daarnaast alles gaan regelen.
Alles kwam er uit. Alle vermoeidheid en boosheid. Toen iedereen weg was heb ik wel een uur zitten huilen.

Ik ben niet iemand die kan stilzitten en als ik me niet goed voel wil ik opruimen of dingen regelen.
Ik heb gelijk de uitvaart geregeld, precies zoals hij het wilde, ook al was ook daar niet iedereen het mee eens. Alles wat met zijn ziekte te maken had het huis uit gedaan en geprobeerd mezelf weer bij elkaar te rapen.

Dat ging de ene dag beter dan de andere.

De dagen er na waren zwaar. Er is veel te regelen, Catlijn miste natuurlijk haar vader en continu wilde mensen weten hoe het met ons was. 
Heel fijn, maar op dat moment wilde ik vooral rust.

Mijn moeder is er veel geweest wat erg fijn was. Zo kon ik de dingen regelen en zij met Catlijn spelen.

Ook gingen we elke dag naar Patrick. Ik had een familie kamer geregeld waarvan we een sleutel hadden zodat we hem elke dag wanneer we maar wilde konden bezoeken.
Dit was fijn. Ik kon met hem praten alsof hij er nog was en Catlijn heeft de kist prachtig versierd.

En dan is de dag van de uitvaart. Het ging zoals gehoopt en sommige dingen zoals verwacht. (Zowel de mooie als minder mooie dingen)
Er waren veel mensen en ook de live stream werd goed bekeken.
Op het moment dat Catlijn en ik spraken scheen er een zonnestraal op ons gezicht. Ik wist het, hij is bij ons.

Toen bij het verlaten van de aula “Fairytale of New York” werd gedraaid (een kerst nummer, uit de film PS. I love you) zag ik Patrick lachen. Dat is wat hij wilde.
Al toen we de film voor het eerst zagen zei hij, dit moet je op mijn uitvaart draaien. Laat de mensen maar lachen en dat is ook wat er gebeurde.

Dankbaar kijk ik terug op deze periode en ook de periode die er na kwam. 

Steun kwam uit onverwachte hoek. Ik werd zelfs uitgenodigd door zijn werk voor het kerst diner, wat ik ook heb geaccepteerd. Ik merkte aan alles hoe geliefd hij daar was en heb nu nog veel steun aan hen.

En dan moet je door. Samen met Catlijn maak ik herinneringen. De vlog blijf ik maken, op verzoek van Patrick.

Patrick heeft me gevraagd of ik zo veel mogelijk spullen van hem wil verkopen zodat we daar leuke dingen van kunnen doen, dus daar ben ik mee begonnen, wat soms ook echt wel moeilijk is, dus ik ben eigenlijk begonnen met vooral veel spullen van mezelf weg te doen en dus de Facebook groep die ik had toen ik mijn dansschool sloot weer nieuw leven in geblazen.

Langzaam vinden we onze weg met ons tweetjes. We slaan ons door de vele ‘eerste keren’ die we ervaren en we maken nieuwe mooie herinneringen.
En ja, we huilen samen. Waar en wanneer we dat maar willen. Hoe het voor ons maar goed voelt.
Ook midden in de dierentuin en zelfs bij het concert van K3.

Want ook al maken we plezier, het verdriet is er en mag er zijn.

En toch, hoe zwaar dit jaar ook is geweest. Ik weet dat het niet voor niets is. Ook al zie ik het nu nog niet direct waarom het zo heftig moest zijn. Samen met Catlijn maken we er wat van.

2023 kan alleen maar beter worden.

Ik wens je een geweldig 2023 en ik hoop dat je me blijft volgen op het pad naar geluk.

Liefs,

Annemiek