Alleenstaande moeder, ik vond daar altijd wel wat van.
Ja, sommige mannen kunnen echt eikels zijn en dan snap ik dat je ze de deur wijst.
Maar toch, had je dan misschien niet beter even kunnen wachten met het krijgen van kinderen?
En ja, soms komen ze niet geheel gepland, dat weet ik. Maar op zich weten we allemaal waar ze vandaan komen dus zo’n verassing zal het niet zijn toch?
En dus vond ik wat van alleenstaande moeders.
Ergens wist ik dat dat tegelijk mijn grootste angst was. Er helemaal alleen voor staan met kinderen.
Nee dat kon niet. Dan nog liever geen kinderen dan alleenstaand met kind(eren)
En toch hoor ik nu bij die club.
Niet omdat ik niet heb gevochten voor mijn relatie, want dat heb ik (hebben we) zeker gedaan.
Niet omdat ik het bijltje er bij neer gooide of te snel de handdoek in de ring gooide.
Nee, omdat het leven anders besloot.
Omdat onze relatie te sterk was en jouw lichaam te zwak.
Omdat de tijd je ingehaald heeft.
En nu, nu hoor ik tot de groep alleenstaande moeders en moeten wij samen alles voor de eerste keer alleen doen.
Vandaag is het precies 5 maanden geleden dat jij jouw laatste adem uit blies en vandaag vieren wij voor het eerst alleen Pasen.
Voor het eerst als alleenstaande moeder, voor het eerst met z’n tweetjes.
En het onbegrip voor al die alleenstaande moeders, die heeft plaatsgemaakt voor begrip en compassie.
Want oh wat kan het soms zwaar zijn als je niet even in sparren, als je niet even de zorg over kan dragen als je ziek bent en als je niet iemand naast je hebt staan die zegt: je doet het goed.
Wat zijn het stuk voor stuk power vrouwen, inclusief mezelf.
Want alleenstaande moeder ben je niet alleen, dat ben je samen met je kind(eren).
Oh en of je nu alleenstaand bent of niet, ik wens je een fijne Pasen.
Liefs,
Annemiek
