Zondagavond 8 uur. Catlijn ligt in bed en ik zit alleen op de bank.

Wat zal ik nu eens gaan doen?

Het volgende tripje naar Disneyland plannen? Of misschien toch nog de Efteling, of nog een keer naar Slagharen? Oh, of misschien eens naar Europa park en wat zou er nog meer voor leuks te doen zijn?

Ik pak mijn telefoon er bij en ga weer kijken bij verschillende site voor leuke uitstapjes.

Op dat moment hou ik mezelf tegen.
Nee Annemiek, je bent gisteren terug gekomen uit Disneyland, de komende week zit al helemaal vol gepland net als de weken er op.
Misschien gewoon even niks plannen, misschien gewoon even niks doen.

Ik app een vriendin in de hoop dat zij me wel verteld wat ik moet doen, of me belt om even gezellig te kletsen of misschien wel even te klagen over haar man of kinderen of werkgever, maar helaas. 

Haar antwoord zit ik eigenlijk helemaal niet op te wachten. (Of misschien juist wel)
Ga even mediteren zegt ze, even naar binnen keren.

Ik weet dat ze gelijk heeft. Het is ook niet voor niets dat ik haar app. Want zij weet altijd precies wat ik nodig heb.
En dat is op dit moment ook echt even naar binnen keren.
Even pas op de plaats en even ontspannen. Even niks moeten.

Maar ja, als je naar binnen keert, dat is waar je gevoel zit. Dat is waar dat gat zit.
Dat is waar je voelt dat je ineens alleen bent. Dat is waar ik jou zo erg mis.

Ineens besef ik waarom mijn oma zo veel spullen had. Zij probeerde een gat op te vullen. Een gat van het kind dat ze moest missen. Het gat van haar man die ze me-oest missen. Zij deed dat door spullen te kopen en ik, ik door veel weg te gaan. Veel uitstapjes te maken.

Zo min mogelijk thuis zijn lijkt het wel. En dat terwijl ik het heel fijn vind om thuis te zijn. Ons huis, dat jij voor ons gekocht hebt.
Thuis ben jij. Daar is jouw energie. En toch gaan we er steeds op uit.

Weg van jou, weg van huis. Waarom? Omdat jij hebt gevraagd om vooral veel leuke dingen te doen? Om plezier te maken?
Of om even niet er aan herinnerd te worden dat jij er echt niet meer bent? want hoe graag ik ook thuis ben. Thuis is de plek waar jij niet meer bent.

Af en toe een dagje thuis is niet erg. Een dagje niks kan geen kwaad. Het is zelfs goed. 
We hebben een fijn huis en we zijn druk bezig het huis nog fijner te maken.
We hebben een speciaal plekje voor jou ingericht, naast de bank, zodat je er altijd bij bent. 

En dus pak ik mijn agenda en zet ik een groot rood kruis door de enige dag in de week dat we nog niks gepland hebben.

Pyjama dag schrijf ik er bij! Toch nog iets gepland.

Want even stil staan is oke. Even vertragen is oke. En dat is wat wij nu gaan doen. Dat is wat ik nu ga doen. 

Even niks.

Ik maak een kruik, zet een kopje thee en pak de meditaions moments app er bij en zet een heerlijke rustgevende meditatie op.

En de rest van de avond… De rest van de avond doe ik niks, gewoon niks.

En morgen… morgen is een nieuwe dag.

Een nieuwe dag zonder jou, maar met weer nieuwe kansen. Nieuwe herinneringen en nieuwe stukken om aan te werken. En een nieuwe dag om ook af en toe even niks te doen.

Maar dat is morgen….