Uit het oog uit het hart, ik dacht altijd dat werkt toch niet zo. Mijn beste vriendin woont inmiddels al een aantal jaar in de US en toch is en blijft ze mijn beste vriendin ook al spreken we elkaar niet dagelijks. Ook al hebben we elkaar de afgelopen 6 jaar 1 keer gezien. Ze is en blijft mijn beste vriendin.

En ja je deelt minder met elkaar, maar dat maakt het gevoel dat je bij iemand hebt niet anders vind ik.

Echter zie ik dat het in de praktijk vaak anders werkt. Niet in het geval van mijn beste vriendin, maar wel in het algemeen.

En soms doet dat pijn. 

Toen we toen ik 8 was gingen verhuizen van Almelo naar Enschede was ik er van overtuigd dat ik nog wel contact zou houden met mijn oude klasgenoten. Mijn moeder waarschuwde me al, ‘uit het oog, uit het hart’ zei ze.
Maar nee, niet met mijn klasgenoten. Die houden wel contact. (dacht ik)

Helaas moest ik al snel mijn moeder gelijk geven.
Al na een maand hoorde ik niks meer van mijn oude klasgenoten. Gelukkig had ik een super leuke nieuwe klas en dus was het oke voor dan.

Maar toch vond ik het jammer.

Toen ik 9 jaar later weer tijdelijk naar Almelo verhuisde dacht ik wat oud klasgenoten op te zoeken, maar ook daar zaten ze op 1 na niet echt op te wachten. Het was immers zo lang geleden.
Ik was hen alleen niet vergeten. We hadden dan geen contact, maar de meesten wist ik toch nog wel te herkennen. Maar goed, Almelo zou toch tijdelijk zijn dus dan maar niet al te veel moeite er voor doen.

De jaren er na kwamen en gingen er mensen in en uit mijn leven. Dat was ook de periode dat ik mijn beste vriendin leerde kennen en we beloofden elkaar dat waar we ook zouden wonen (zij wist toen al dat ze niet in Nederland wilde blijven wonen) we altijd contact zouden houden. Zij had immers ook al eerder alles achter gelaten met haar verhuizing naar Nederland en wilde niet weer helemaal opnieuw beginnen. En zoals ik al aangaf, ook al spreken we elkaar niet dagelijks, als we elkaar spreken is het alsof ze hier gisteren nog op de bank zat. Zelfs nu onze levens zo van elkaar verschillen. Zelfs nu ze zo ver weg woont.

Het is fijn om zo iemand te hebben.

Het blijkt als ik verder kijk in mijn leven ook maar weer dat dit toch wel echt een uitzondering is. In mijn tijd als verkoper van Zumba kleding heb ik veel contacten opgebouwd. Ik was naast verkoper ook vaak nog een soort van vertrouwenspersoon voor veel mensen en elk evenement wat er was werd ik voor uitgenodigd, natuurlijk om kleding te verkopen, maar ook omdat het gewoon gezellig was (werd er gezegd).

Nadat ik 2 jaar geleden de keus heb gemaakt te stoppen met de verkoop van de kleding leek het ook dat ik nog niet vergeten was. Mensen stuurden me nog steeds berichtjes en reageerden op berichten die ik op social media plaatsten. De evenementen zijn in die tussentijd ook niet door gegaan vanwege alle maatregelen en dus miste ik niks daarin.

Tot dat een paar maand geleden de eerste evenementen weer doorgang hadden. Ergens hoop je dan op een persoonlijke uitnodiging, zeker als je evenementen vaak hebt gesponsord bijvoorbeeld, maar dat bleef uit. Een enkeling van de bezoekers vroeg zich af of ik nog zou komen, maar van de kant van de organisatie bleef het stil. En niet dat ik een gratis kaartje wilde, maar gewoon een berichtje van ‘he, kom je ook?’ Was leuk geweest. Helaas ook hier gold ‘uit het oog, uit het hart’.

En ik merk dat het me wat doet. Ik merk dat ik me weer net zo voel als dat meisje van 8 die zo haar best deed om contact te houden met oud klasgenoten en keer op keer weer teleurgesteld werd. Of dat meisje dat na de scheiding van haar ouders de familie van vaders kant amper nog zag of sprak (met uitzondering van mijn nicht) Ik merk zelfs dat ik me dan soms een soort van gebruikt voel omdat ik compleet vergeten wordt. Maar ik weet ook dat dit mijn gevoel is. Dat ik nu een heel ander leven heb. Dat ik nu een compleet andere richting in ben geslagen. En dat het waarschijnlijk niet eens bewust is.

En ik weet ook dat ik aan die hele zumbawear periode nog wel een paar hele kostbare contacten heb over gehouden en dat ik die mag koesteren. Mijn opvolger is inmiddels ook een goede vriendin geworden en hier en daar heb ik echt nog wel contact met mensen of zijn sommigen zelfs net als ik een ander (soortgelijk) pad ingeslagen.

En gelukkig heb ik dankzij mijn werk nu weer veel nieuwe lieve mensen leren kennen. Maar ergens blijft wel die angst, wat nou als we wel gaan reizen, dat is immers mijn droom. Gaan ook deze mensen me dan weer vergeten?

En weet je, er is er maar 1 die daar voor kan zorgen dat dat niet gebeurt en dan ben ik zelf. Ik mag het mezelf namelijk waard gaan vinden om wel contact mee te houden. Ik mag het mezelf waard vinden om moeite voor te doen, ook al woon ik niet meer om de hoek. Ik mag het mezelf waard vinden!

En dat is wat ik ga doen. Dat is wat ik ook anderen leer. En dat is waarom ik nu eerst de pijn uit mijn verleden mag gaan helen. 

Niet beginnen bij het gevolg, maar bij de oorzaak. En ik weet dat die nog wel wat dieper zit dan toen ik 8 jaar was.

Dus ik ga er mee aan de slag. Ik weet wat ik kan doen om dit te helen.

En jij? Heb jij terugkerende patronen waar je misschien wel vanaf wil?

Of herken je door het lezen van deze blog ineens een patroon dat zich steeds weer laat zien in je leven? Elke keer op een ander niveau, wat past bij je leven van dat moment, maar in de basis hetzelfde? 

Als intuïtief master coach kan ik je helpen de oorzaak te vinden en de pijn bij de bron te verwijderen in plaats van bij het gevolg. Ik kan zelfs terug gaan naar het moment dat jij nog bij je moeder in de baarmoeder zat of daarvoor. Ik help je niet alleen met inzicht krijgen, maar ook met het verwijderen van die oorzaak. Wil jij dit eens ervaren, stuur me dan een bericht en ik vertel je meer.

Liefs,

Annemiek