Ken je dat zo’n vriendin die je altijd zonder al te veel moeite weer dingen laat doen die volledig buiten je comfort zone liggen.

Ik heb ook zo’n vriendin. Vorig jaar met de mudmasters en vandaag weer met de Hornbach Hammerrun.
Voor het geld hoeven we het niet te laten, want deelname kost nog geen €5,-. Ook de reistijd is geen probleem, want het is in Enschede en corona maatregelen gelden niet meer.
k had dus ook geen reden om niet te gaan…. Maar die stomme ego weer he.

Ik wil graag alles goed doen. Mudmasters hebben we serieus voor getraind. Ik ben begonnen met hardlopen, we deden regelmatig een ronde op het hulsbeek en andere plekken waar we echt gericht konden oefenen. En de man van mijn vriendin heeft zelfs monkeybars in de schuur gemaakt zodat we daar konden trainen. Ook konden we ons goed voorbeiden op de obstakels, want die staan allemaal met video’s op de site.
En dat schept vertrouwen. Ik weet ongeveer wat me te wachten staat, ik heb getraind, dat komt goed. En dat kwam het ook. Het was een geweldige ervaring…. Wil je het lezen, ga dan naar deze blog.

Maar vandaag… Ik heb niet getraind. De laatste hardloop training was nog in 2021 en mijn armen… nou ja laten we het daar maar niet over hebben.
Mijn ego vond hier dus ook wat van. Want stel dat ik het niet kan? Stel dat ik maar 1 ronde haal terwijl anderen er misschien wel 5 lopen. Stel dat….. Nou ja, van alles kwam er in me op.

Toen ik gisteren gebeld werd door een collega dansschool of ik in kon vallen bij de Zumba zei ik uiteraard ja. Ik weet dat het een leuke groep is en het is in Enschede dus lekker in de buurt.
Enthousiast besloot ik om op de fiets naar de les te fietsen vanmorgen. Ik fiets weinig en naar de andere kant van de stad is dan toch weer bijna 7km. Maar het is lekker weer en iedereen weet hoe de brandstof prijzen zijn, dus hup op de fiets. Ik genoot van de rit er naar toe. Heerlijk op de vroege zondag ochtend, vogels fluiten, ik hoor een specht timmeren en zie onderweg nog een ree. En dat zo dicht bij de stad.
De les was heerlijk, alles kunnen geven en leuke reacties. Fijn. En nu weer terug naar huis.
We wonen prachtig, echt aan de rand van de stad…. nadeel is wel dat je ook weer 7km terug moet en ook nog eens de hele weg omhoog.
Maar ook dat lukte verbazingwekkend goed.
Mijn conditie was zo slecht nog niet.

Thuis kijk ik op de klok, zie dat ik nog maar een half uurtje heb voordat ik weer weg moet. Snel omkleden en wat eten en hup in de auto.
Mijn vriend en dochter gaan mee als support, maar ze moeten eerst nog naar de winkel.

De sfeer is goed. Het is heerlijk weer en ik hoor plots een bekende stem door de speakers. Door mijn jarenlange zumba ervaring ken ik veel mensen en de presentator van het event was een oude klant. Leuk om die weer even te zien.

We doen een gezamenlijke warming up. Heerlijk. Even alles loslaten en vergeten. En even vergeet mij ego dat die bang is voor de obstakels die we tegenkomen.
We gaan van start, podium over en wat balken waar je overheen moet springen. Niet hoog hoor, maar wat als ik struikel.
Ik zet me er overheen en het gaat eigenlijk best goed. We komen verschillende obstakels tegen. Onder een net door kruipen, lopen door het water, tijgeren onder prikkeldraad door, in een bak met ijskoud water onder een rek door en ja hoor, daar zijn die gevreesde monkey bars.
Ik heb echt een haat liefde verhouding met die dingen. Ik ben zo trots als ik. het haal, maar als dat niet lukt voelt het echt als falen.
Ik ga staan en wil ze pakken. Tuurlijk ik ben te klein. Ik moet best springen om er bij te komen en vraag mijn vriendin om hulp. Yes ik hang en nu door. Het lukt me om 3 keer over te pakken. Dan wint de verzuring het.

Haar gezin staat ons aan te moedigen, zo fijn bekende gezichten langs de lijn en ik kijk of ik mijn gezin ergens zie.

Als ik ze halverwege de tweede ronde zie staan voel ik de energie door mijn lijf gieren. Ik wil zo graag dat mijn dochter trots op me is, dus ik doe extra mijn best. Ik klim over een muur, wat ik echt niet leuk vind. Ook weer mede door mijn lengte en daar zijn weer de monkeybars.
Nu besluit ik om zelf te springen en het lukt. Ik kom ruim over de helft! Yes i did it!
Het zand en de modder maken de bars zo glad dat ik net het einde niet red, maar ik ben trotst.
Nog 1 doel… Onderweg moet je een speer in een hooibaal gooien. De eerste twee rondes raakte ik het hooi maar bleef de speer er niet in zitten.
Vastberaden dat me dit nu ook ging lukken gooide ik.
De eerste keer wel raken, maar niet blijven zitten.
Er kwam niemand direct na me dus ik besloot het nog een keer te doen.
Yes! gelukt! Weer een trots momentje.

Het laatste stuk van de run is het leukste, een stijle glijbaan en springen over vuur!
We hebben 3 rondes gehaald. Ik ben trots en toch weer blij dat ik het gedaan heb. Blij dat ik me weer “over heb laten halen” om mee te doen. Blij dat ik even weer mijn grenzen heb kunnen verleggen.

Verleg jij vaak je grenzen? En hoe doe je dat dan?