Het was druk de afgelopen tijd. De online leeromgeving moest af en gevuld,
de reiki cursus moest af en online, de website aangepast en ik ben gestart met het coachen van mijn eerste een op een klant. En natuurlijk alle lopende zaken zoals het gezond en fit programma en de FiaFiaCoach opleiding. En dan heb ik het nog niet eens over alles wat in huis nog moest en nog moet gebeuren.

Dat dan je vriend door de rug gaat en echt een paar dagen is uitgeschakeld en je hem zelfs zijn eten moet komen brengen omdat hij de trap amper af kan, terwijl je zelf een intensieve challenge hebt gepland is niet helemaal de beste timing te noemen.

Ach en dan doen we er ook nog maar even wat Reiki inwijdingen tussendoor en natuurlijk wil je je dochter ook bezig houden, zeker nu haar vriendinnetjes vakantie hebben.

Je leest het al, ik was nogal druk. En dat is denk ik wel een understatement.

En waar ik de laatste tijd zo goed was in momenten voor mezelf inplannen werden die momenten voor mezelf, momenten voor mijn werk. Ik wil immers een goed lopend bedrijf en ik voel aan alles dat dit mijn moment is.

Ach, hard werken is nog nooit iemand slechter van geworden zei ik altijd. Maar is dat wel zo? Want hoeveel mensen werken zich niet letterlijk kapot? Hoeveel mensen werken zichzelf in een burn-out? Hoeveel mensen zijn door het structureel te hard werken continu vermoeid?

Dus ja, hard werken is niet erg, maar wel op voorwaarde dat je voldoende rust neemt. Je voldoende tijd neemt voor jouw selfcare. En laat dat laatste nu net zijn wat ik niet heb gedaan de laatste tijd, terwijl ik andere mensen juist leer hoe belangrijk het is om eigen tijd in te plannen.

Het is niet dat ik nog geen signalen kreeg. Ik was niet meer standaard elke dag rond 6 uur wakker en sommige dagen al helemaal niet uitgerust als ik al op een “normale” tijd wakker werd. Ook voelde ik me niet altijd even happy, was wat prikkelbaarder en kon me minder goed focussen. 

Maar ja, die challenge he. Die moet goed gaan.

Ik wil zo veel mogelijk mensen inspireren. Ik zet mijn doel op 50 deelnemers. 

Al snel stel ik mijn doel bij naar 100 deelnemers. En als we maandag starten staat de teller op 133 deelnemers!

Wauw! Dit is meer dan ik ooit had kunnen dromen. 

Mijn ego vindt er nogal wat van. Want hoe kan ik nu 133 mensen inspireren? Er zullen vast veel andere coaches bij zitten die me gewoon uit gaan lachen. Die veel beter zijn dan ik. Veel meer ervaren. Veel meer kennis hebben, bla bla bla….

Ja mijn ego kon er wat van en dat was te merken.

De eerste challenge dag begint chaotisch. Ten eerste vergeet ik de opname aan te zetten. Gelukkig kom ik daar na een paar minuten achter en kan ik snel opnieuw beginnen. Ik kan mijn aantekeningen niet vinden en ik voel me echt ontspannen. Gedurende de zoom trekt de spanning wat weg. 

De groep heeft een fijne energie en een aantal bekende gezichten stellen me gerust. 

Ook niet alle 133 mensen zijn aanwezig in de zoom, (gelukkig maar dacht ik want mijn zoom kan maar 100 mensen aan) en er is wat interactie.

Na de challenge dag 1 ontvang ik lieve berichtjes, maar ook een mailtje van iemand dat het niks voor haar is. Weer even komt die ego weer om de hoek kijken.  Zie je wel , je kan het niet… 

Gelukkig weet ik dat snel te keren en kijk ik weer naar alle mooie en lieve berichten over de eerste dag.

Snel slapen en op naar dag 2.

Dag 2 begint een stuk relaxter. Ik begin met een muziekje wat me helpt op redelijk zen aan de zoom te beginnen. De groep is een stuk kleiner dan de eerste dag. Ik schrik, maar toch ga ik door. Ik weet dat niet iedereen live aanwezig kan zijn en ik ben er voor de mensen die wel aanwezig zijn.

Een van de deelnemers deelt openlijk haar emotionele verhaal. Wat ben ik trots! En wat voel ik de liefde en warmte van de andere deelnemers.

Ja! Dit is wat ik wil. Een veilige plek creëeren voor iedereen die dat nodig heeft. Na de challenge bedenk ik me dat ik nog wat administratieve taken te doen heb, dus ga ik in plaats van even ontspannen om half 10 ’s avonds nog weer in de actie stand. Niet echt een handige keus, zo geeft ook mijn lichaam nog maar eens aan. Buiten dat ik niet fit ben krijg ik ineens keelpijn, zo uit het niets. Het lijkt wel een allergische reactie en met al die krokussen die we vanmiddag gezien hebben gooi ik het op hooikoorts.

Dus tabletje en toch maar naar bed.

De volgende ochtend voel ik me wat beter. Ik heb met 2 collega’s afgesproken om samen te werken. Van het werken komt niet heel erg veel terecht, maar gezellig was het wel.

Altijd fijn om ook even te kunnen sparren en elkaar live te zien in plaats van via een scherm.

Oh ja en woensdag is ook boodschappen dag. Omdat wij de meeste van onze boodschappen bij de boerderij winkel halen kunnen we dat niet elke dag doen. Deze zijn maar beperkt geopend. Dus op naar de boer, samen met een collega die ook wel wat vers groente en fruit kan gebruiken. Nog even langs de kaasboer (met een omweg vanwege wegwerkzaamheden) en op naar huis.

Alles werd later dan gepland en het geplande avondeten wat anderhalf uur in de oven moet cancellen we maar. Ik merk me steeds chagrijniger worden, maar ik raap mezelf elke keer weer bij elkaar. 

Dan maar patat, mag ook wel een keer.

Vanavond is de laatste dag van de challenge, deze moet goed gaan, want ik heb een geweldig aanbod voor de mensen die er bij aanwezig zijn. Iets waar ze bijna geen nee op kunnen zeggen. Ik heb zulke mooie mensen in de challenge zitten, ik gun ze echt het allerbeste en ik hoop zij zichzelf ook.

De challenge gaat goed, maar ik merk dat ik niet in mijn energie zit van de afgelopen 2 dagen. Mijn lichaam doet zeer, zowel mijn rug als mijn buik en mijn keel. 

Maar ik moet nog zo veel doen denk ik nadat ik de zoom heb afgesloten….

Ik voer nog wat gesprekken, maak een kruik klaar en ga naar bed….

Om vervolgens de volgende dag pas om 7.30 wakker te worden. 

Als ik om 8.45 een appje krijg van een vriendin hoe het gaat en ik nog steeds op bed lig weet ik genoeg.

Vandaag even niks doen. Echt even toegeven. Goed voor mezelf zorgen. Een heerlijk bad nemen en verder gewoon even kijken wat er op mijn pad komt.

Niks moet en alles mag.

Ik had weer te lang niet gesluierd naar mijn lichaam en dus trapt het nu gewoon keihard voor mij op de rem. 

En ik, ik heb mijn les weer geleerd. De volgende keer ga ik eerder luisteren. Nu echt!

Maar voor nu, even niks…..