Ken je dat? Van die momenten dat je het ene compliment naar de andere krijgt, maar dat je toch niet verder lijkt te komen? De complimenten aannemen is al een hele opgave op zich.

De laatste tijd krijg ik elke keer te horen dat ik het goed doe. Dat ik mijn collega’s elke keer weer een liefdevolle schop onder hun kont geef en ze op weg help. 

Ik zie deze vrouwen ook groeien, mooie dingen neer zetten en oh wat ben ik trots.

Ook de dames uit mijn eigen coach opleiding maken mega sprongen.

Ze geven inmiddels al volledige sessies en dat na pas 2 lessen.

Dus ik weet dat ik het goed doe. Maar waarom geloof ik het zelf dan nog steeds niet altijd?

Vanmorgen kreeg ik zelfs het mooiste compliment dat ik op dit moment van mijn eigen coach maar kon hebben. Ze gaf namelijk aan dat ze overweegt om met een mindsetcoach te gaan werken en ze kon niemand beter bedenken dan ik. Letterlijk zei ze: Jij bent daar gewoon heel sterk in, mensen verbinden en er voor ze zijn.

En dat is ook zo. Daar ben ik goed in. Dat doe ik het liefste op verschillende vlakken en met al mijn kennis van sport, bewegen, mindset, maar ook het ondernemen en het coachen op verschillende manieren en natuurlijk de nodige levenservaring.

Alles weet ik samen te brengen. Ik kan de mooie inspirerende programma’s schrijven. Programma’s die ik vaak laat testen door een vriendin en die elke keer weer laaiend enthousiast is, maar toch daarna niet promoot.

Ik weet precies wie goed is op welk gebied en kan ook hierbij mensen samen brengen en ze ook inzetten voor mijn trajecten. Ik zie geweldige samenwerkingen en nog grotere programma’s voor me waarin iedereen haar eigen kwaliteiten in kan laten zien.

Maar waarom zitten mijn programma’s dan nog niet vol? Waarom heb ik nog geen fatsoenlijk inkomen. Waarom kan ik er nog niet eens van leven?

Dat is echt de vraag de me de afgelopen tijd veel heeft bezig gehouden. 

En ik ben er uit. Ergens is dat stemmetje in mij dat elke keer weer zegt dat ik nog niet goed genoeg ben. Dat ik het niet kan. En zelfs dat ik maar beter weer terug kan gaan naar fulltime dansles geven, want dat heb ik al bewezen dat ik het kan. Lekker makkeijk, uurtje factuurtje, kunstje doen en weer naar huis. Maar dat is niet wat ik wil. Ik wil mensen coachen, want dat is wat ik het aller liefste doe.

Ik ga dus gewoon nog steeds niet staan voor mijn waarde. Ik vind het normaal dat ik mensen help, dat ik in voel op hun energie en connect met hun onderbewuste. Dat ik ze boodschappen door geef en zelfs dat ik ze een heel stappenplan voor hun bedrijf kan doorgeven. Ik vind dit zo normaal dat ik er niet aan denk om er geld voor te vragen. Het komt gewoon niet in me op.

Maar ja, ook al zijn deze mensen me allemaal heel dankbaar. Bij de boerderijwinkel moet ik nog steeds wel betalen voor mijn boodschappen. En ook de KPN vind het niet zo leuk als ik wel bel en gebruik maak van het internet maar er niks voor betaal.

Dus er moet toch op de een of andere manier geld binnen komen. 

En dus betekent dat dat er werk aan de winkel is.

Ik mag meer gaan staan voor mijn waarde. Ik mag laten zien wat ik waard ben. Dat ik jou (ja jij ja) echt die stappen kan laten zetten zodat jij next level gaat. Ik mag laten zien dat ik gewoon de beste ben in mijn vakgebied.

Ja dat is ook omdat er bij mijn weten geen mensen zijn die hetzelfde doen als ik, maar ook al waren die er. Die zijn niet binnen 2 tellen bij de bronoorzaak en kunnen niet in no time een voor jou geschikt eet of leefpatroon downloaden (vanuit het universum) wat echt bij jou past.

En zij kunnen al helemaal niet die kennis en kunde over brengen op een ander zodat zij hetzelfde kunnen gaan doen.

Even een voorbeeldje:

Ik kom uit de dans en sport wereld. Daar is het eigenlijk zo, of je bent goed in dansen of je kan goed les geven. De beste dansers hoeven namelijk nog geen goede docenten te zijn en de beste docenten hoeven geen wereldkampioen te worden. (Uitzonderingen daargelaten, maar iedereen is er van overtuigd dat les geven een vak apart is)

Nu zeg ik niet dat het een het ander perse uitsluit, maar 1 van de dingen heeft toch vaak de boventoon.

Ik kon oke dansen. Had nieuwe choreografieën snel door en kwam prima mee met de rest van de groep. Maar het lesgeven daar lag mijn echte passie. Ik wilde niet zelf stralen op dat podium, maar ik wilde dat de kids aan wie ik les gaf daar stonden te stralen.

Hetzelfde wat ik nu wil. Ik wil mensen helpen. Ik wil ze laten stralen op verschillende manieren.  Of dat nu is in de rol van coach, of op een heel ander vlak. Ik gun iedereen het succes, maar vanaf vandaag niet meer ten koste van mezelf.

Want ik mag er zijn. En ik ga staan voor wat ik waard ben. Niet alleen voor jou, maar ook voor mezelf! Zodat wij allebei een betere versie van ons zelf worden.

Ga jij met mij mee op avontuur? Durf jij het aan om next level te gaan? Ga dan nu met mij werken. Wat je doel ook is. Ik maak een programma op maat voor jou of je stapt in in 1 van de groep programma’s die ik aanbied.

Doe je mee?