Ik ben verdwaald. Ik ben niet letterlijk de weg kwijt , maar mijn gedachtes gaan alle kanten op. Welke richting moet ik op gaan? Maak ik de juiste keuzes? Gaan mensen mijn cursus kopen? Ga ik volgende maand weer mijn rekeningen kunnen betalen?
Zo veel twijfels, zo veel onzekerheden.
Gisteren had ik een mooie sessie met een collega coach. Zij kan hetzelfde als ik. We hebben zelfs samen in de opleiding gezeten en ik vind het geweldig wat zij allemaal al heeft neer gezet. Zo ver ben ik nog lang niet denk ik. Zij is veel beter dan dat ik ben blijft mijn ego maar herhalen.
Ik twijfel of ik haar wel kan helpen, dus ga ik even snel in gesprek met mijn ego.
Tuurlijk kan ik haar helpen, ik ben hier super goed in. Ik kan net zo snel invoelen als degene die me heeft opgeleid, dat heb ik in de afgelopen maanden meerdere keren gezien en zelfs bewezen. Mijn ego vond namelijk dat ik dat moest bewijzen, dus wanneer iemand vroeg of zij ergens op wilde invoelen stuurde ik iemand anders in de call al wat ik voelde voordat het was uitgesproken en elke keer kwam er hetzelfde uit. Dus ik kan het wel, maar waarom dan toch zo onzeker?
Waarom heb ik dan geen wachtlijst van een aantal maanden? Waarom zitten mijn groepen nog niet vol?
Omdat ik dit zelf tegen hou. Omdat ik zelf denk dat ik nog niet goed genoeg ben. Omdat ik het mezelf niet gun. En daarom ben ik nog niet waar ik graag had willen zijn.
Ik heb dit zelf gemanifesteerd. En dat terwijl ik anderen leer dit just niet te doen. Terwijl ik anderen vertel te vertrouwen in zichzelf.
En toch, toch is er die twijfel. Die angst om te falen.
En dus voel ik me verdwaald, verdwaald in mijn gedachten.
Toen ik vanmorgen met mijn dochter door een natuurgebied vlak bij ons huis aan het wandelen was voelde ik me ook verdwaald. We waren aan het lopen en besloten eens een andere route te nemen dan normaal. En dan ineens, waar zijn we? Ja geen idee, aan de bordjes te zien zijn we ergens de grens over gegaan en lopen we nu in Duitsland, maar verder dan dat kom ik niet. Ik ken deze route niet, maar dat heeft me nog nooit eerder tegen gehouden. Mijn gevoel voor richting heeft me nog nooit in de steek gelaten, dus waarom nu wel?
Vertrouw op je gevoel zeg ik tegen mezelf, je weet wel hoe je weer terug komt bij de auto. En toch voel ik ergens twijfel. Mijn 4 jarige dochter niet, die heeft het volste vertrouwen in haar moeder. Die weet zeker dat mama haar weer veilig terug brengt bij de auto, zodat we daarna 5 minuten naar huis kunnen rijden…
Vertwijfeld loop ik door en blijft er een libelle voor mijn gezicht hangen, net of ze me aan kijkt en verteld dat ik op de goede weg ben. Ze vliegt even verder en rust een paar meter voor ons even uit op het pad, als we er bijna zijn vliegt ze weer een stukje verder.
Dit herhaalt zich tot we weer op het pad zijn waar we normaal langs lopen.
De libelle gaf me het vertrouwen om door te gaan, te vertrouwen op mijn intuïtie, om te vertrouwen op mezelf.
En zo is het! Ik mag vertrouwen op mijn intuïtie. Ik mag vertrouwen dat ik de beste coach ben die mijn klanten zich maar durven te wensen. Ik mag vertrouwen op mezelf.
Deze boost had ik weer even nodig. Want hey, mijn cursus is dan nog niet uitverkocht, maar ik heb al wel een aantal deelnemers. Er zijn dus wel mensen geïnteresseerd in wat ik doe. Ik kan dus wel mensen helpen met mijn gifts.
En weet je wat, voor jou alleen maar goed, want er is nog plek bij mijn intuïtie training.
