Ik heb lang getwijfeld of ik deze blog zou publiceren of voor mezelf zou houden. Maar mijn doel met mijn blogs is om jullie ene kijkje te geven in mijn leven, soort van online dagboek waar iedereen in mee kan kijken. Met zowel de positieve als wat minder positieve momenten.
Ook ik ben een mens en reageer soms ook zo, en dus niet altijd als een professional. En dat is oke.
Mijn blogs schijf ik in 1 keer en publiceer ze dan, vandaar dat het soms een onsamenhangend verhaal is. Dus bij deze…
Voor degene die mi al enige tijd volgt weet dat het de afgelopen periode een heftige tijd is geweest.
Niet alleen het tot 2 keer toe moeten sluiten van mijn dansschool vanwege de Corona maatregelen, maar ook de verplichte sluiting vanwege het bestemmingsplan, de zogenaamde staatsteun die je krijgt van de overheid die er voor zorgt dat je net 1 maand je vaste lasten kan betalen (wat voor 3 maanden bedoeld is), de treurige gezichten van de kinderen die je mag gaan vertellen dat de dansles stopt, tot het worden uitgescholden omdat je alleen online les aanbied. En ja dit is waar gebeurd.
De meeste dingen heb ik kunnen verwerken, kunnen relativeren of naast me neerleggen.
Ja de wekelijkse vraag wanneer we weer in de zaal les gaan geven begint vermoeiend te worden. Ik weet immers niet meer hoe duidelijk ik het op de site moet zetten. Maar ook dat is nog oké.
Dan zijn we de afgelopen periode erg druk geweest om de danszaal helemaal leeg te halen. Een huurbaas die doet alsof die mee werkt, maar dat dan net even niet helemaal doet… de vloer mag blijven liggen. Oh nee toch niet…
Maar ook dat heb ik maar geaccepteerd en het beste van gemaakt.
Toen afgelopen week mijn moeder een berichtje stuurde dat ze was aangereden door een auto met haar fiets merkte ik dat, nadat ik hoorde dat de dader door was gereden er ergens een grens in zich kwam.
Het ging gelukkig goed met mijn moeder, maar je maakt je toch zorgen. Ze is 70 en op zich best fit, maar ja, er kan altijd onderliggend letsel zijn wat je in eerste instantie niet ziet. Maar goed, ze is thuis, foto’s zijn gemaakt en ik heb haar nogmaals op het hart gedrukt dat bij misselijkheid of hoofdpijn ze direct aan de bel moet trekken. Dus daar vertrouwen we dan op.
Als je dan tot 2 keer toe om 0.40 wordt gebeld dan zit je hart je in de keel. Ik heb niet opgenomen, want het was niet het nummer van mijn moeder of haar man en het ziekenhuis belt niet met een mobiel nummer. Wanneer er dan een minuut later ene whatsapp berichtje binnen komt en ik nog helemaal strak sta van de adrenaline besluit ik maar niet te reageren. Ik vind een proefles aanvraag namelijk meer iets voor tijdens kantoor uren en niet voor 0.40 in de nacht.
De volgende ochtend besloot ik op een redelijk normaal tijdstip toch te reageren. Maar ik was moe. Doordat ik zo was geschrokken van het telefoontje duurde het wel even voordat ik weer in slaap was gevallen en mijn 4 jarige dochter houdt daar natuurlijk geen rekening mee ‘s ochtends.
Dus mijn berichtje was niet al te vriendelijk. Het zat er gewoon niet in. Toen ik vervolgens maar begrip moest hebben voor het feit dat een vrouw met reuma zonder leesbril perongeluk 2 keer midden in de nacht belt en vervolgens een foutloos berichtje stuurt met leestekens was de maat vol. Mijn grens was bereikt.
Gelukkig heb ik me redelijk ingehouden, maar ik was zeker flink getriggerd.
Als je dan ook nog leest dat dat waarschijnlijk komt door dat ik alleen een MAVO diploma had heb ik maar besloten mevrouw volledig te negeren, te blokkeren en haar recensie aan te duiden als haatzaaiend. Ik zou niet willen dat mensen met “alleen maar MAVO” zich minder zouden moeten gaan voelen. We weten immers dat de meest succesvolle mensen niet allemaal hun middelbare school hebben afgerond.
Maar goed, nog een trigger…..
Blijkbaar heeft ze een reactie gekregen dat het bericht niet oké was, ik heb werkelijk geen idee hoe dat werkt, en heeft ze haar recensie wat aangepast in: ik bel per ongeluk om 12.30 en wordt onvriendelijk te woord gestaan… nou ja die mag blijven staan, allen de volgende keer wel ff de juiste tijd er bij zetten 0.40 dan snappen mensen dat het midden in de nacht is.😉 wel zo eerlijk hè.
Maar goed, nu ik dit schijf voel ik toch weer enige emotie op komen. En ik ben gaan uitzoeken waar dat vandaan komt. Komt het doordat ze mijn nachtrust heeft verstoord? Doordat ze zegt dat ik “maar” mavo heb gedaan, doordat ik wel begrip moet hebben voor het feit dat zij haar leesbril niet op heeft en zij niet voor het feit dat ik ‘s nachts wil slapen….
Ja van alles een beetje, maar vooral. Ze is over mijn grens gegaan. Mijn werk is mijn werk. Ik hou van mijn werk. Ik hou er van om dansles te geven, ik hou er van om mensen te coachen, ik hou er van om reiki behandelingen te geven, kortom, ik hou echt van mijn werk. Maar het is wel werk.
En mijn nachtrust is me heilig.
Ik heb standaard een behoorlijk volle planning, een stuiterende kleuter en energie werk, hoe leuk ook kost behoorlijk wat energie. Dus mijn nachtrust heb ik nodig. Niet veel maar wel aan 1 stuk. En dat was verstoord. En daar lag precies mijn grens.
Mijn nacht is privé, mijn nacht is voor mij. Dan val je me niet lastig. Zeker niet voor een proefles dansen wat je gewoon online kan aanvragen. Dus dat was mijn grens. Een keiharde grens. Werk is werk, vrij is vrij en nacht is nacht😉
En ja, het feit dat je mij onprofessioneel vind omdat ik menselijk reageer na een nacht van 4,5 uur… ja dat vind ik vervelend. Dat is wel echt 1 van mijn schaduw kanten, want ik wil het liefste alles zo professioneel mogelijk.
Dat ik maar MAVO heb gedaan en schijnbaar iedereen zomaar coach kan worden, vind ik heel vervelend. Vooral omdat ik me al slecht genoeg heb gevoeld om met mijn havo/vwo advies mavo te doen, omdat er al genoeg mensen in mijn omgeving waren die mij maar raar vonden en spririwiri als coach… als een onbekende vrouw dat dan op zo’n manier benoemd, dan raakt me dat. Want ja, het mag misschien niet, maar toch ben ik een mens🤷♀️
Maar dat alles was oké geweest als ze niet over die grens van mijn privé was gegaan, als ze mij als volwaardig mens had gezien en niet alleen als die ondernemer die 24/7 aan het werk is (Die periodes heb ik ook gehad) .
De dingen die voor mij zo belangrijk zijn, mijn gezin waarvoor ik minder ben gaan werken, mijn slaap die ik gewoon nodig heb. Daar ligt mijn grens. Daar blijf je vanaf.
En dus ja, ik had misschien professioneler kunnen reageren, maar weet je wat. Ik ben er trots op dat ik dat niet heb gedaan, want dat maakt me toch weer een beetje mens😉
Wanneer ging iemand over jouw grens? En hoe handelde je toen?