Woensdag middag, mijn dochter gaat naar de gym en het is mijn uurtje om even hard te lopen. Ik ben nog maar net begonnen met hardlopen en loop dan ook Max een half uur, maar ik vind het lekker. Elke week een stukje verder, elke week mezelf weer net iets meer uitdagen en tegelijkertijd lekker buiten zijn.
Ik hou er van.
Maar vandaag voelde het anders. We hadden er al aardig wat activiteiten op zitten vandaag. Samen hard “gewerkt”, mijn dochter aan de letter C, schrijven, in huis van alles zoeken wat met de C begint, inkleuren, een wandeling door de wijk om de C te vinden enzovoort. Een drukke ochtend dus.
Ook had ik nog een sessie die ik mocht ontvangen en hebben we geknutseld voor een vriendin die vandaag 14 jaar getrouwd is.
Catlijn wilde graag haar knutsel werkje langs brengen en ik vind dat daar best een bloemetje bij kon. Daar was Catlijn het wel mee eens, maar dan wel zelf plukken.
Dus op naar de pluktuin om zelf een mooi boekt te plukken. Cadeautjes langs gebracht en op naar de gym.
Onderweg natuurlijk weer op zoek naar de letter C en alle andere spelletjes en liedjes die standaard langs komen in de auto.
Tijd voor de gym, Catlijn had voor de juffen ook nog een mooie tekening gemaakt want het is de laatste les voor de vakantie dus die moesten ook mee. Dus zij was er helemaal klaar voor en ik was me aan het voorbereiden op mijn hardloop momentje.
Ik deed vol vertrouwen mijn hardloop schoenen aan, oordopjes in en gaan….
De eerste stappen voelde al niet lekker, maar ik ga gewoon door. Laat me toch niet kennen…
Nog een klein stukje verder en ik verzwikte me. Nog net niet helemaal door de enkel maar wel wat gevoelig. Even iets rustiger aan doen dacht ik dus.
Maar ook dat voelde niet goed. Het lopen was niet leuk, het voelde niet lekker en ik liep vooral tegen mezelf. Gewoon doorzetten zei ik nog tegen mezelf. Je kan dit, je hebt jezelf al zo vaak uitgedaagd en steeds weer een stukje verder gekomen. Minimaal hetzelfde als vorige week moet lukken….
Toen ik een ander liedje aan wilde zetten en op de een of andere vage manier de Meditation moments app opende was het voor mij wel duidelijk.
Even niet hardlopen, maar gewoon wandelen. Wandel meditatie op en even ontspannen.
Dit bleek een goede keus.
In Lonneker is het prachtig wandelen en als je echt de tijd neemt zie je zo veel moois. Verschillende vlinders, torretjes en andere insecten kwamen langs en ook nog een roodborstje wat even gedag kwam zeggen.
Dit was echt precies wat ik nodig had.
En heb ik nu gefaald? Een half jaar geleden zou ik keihard hebben gezegd JA! Maar nu weet ik beter.
Ik heb geluisterd naar mijn lichaam en naar mijn intuïtie. Ik heb even een momentje voor mezelf genomen. Ik heb toegegeven aan de vermoeidheid die er na 2 maanden non stop door gaan echt wel is. En ik heb genoten.
Ik heb minimaal 3 verschillende soorten vlinders gezien, elk met hun eigen schoonheid, andere insecten waar je normaal voorbij loopt, en het roodborstje bleef echt zitten tot dat ik er zo ongeveer naast stond❤️.
Dus nee ik heb niet gefaald. Ik heb precies het goede gedaan❤️
Oh en waarom deze blog pas vandaag geplaatst is en niet woensdag toen ik hem schreef… Tja, iets met druk in mijn hoofd niet op publiceren drukken (misschien had ik nog langer moeten wandelen) …. En ook dat is oke.
Heb jij wel eens het gevoel dat je gefaald hebt? En als je dan echt kritisch naar de situatie kijkt, heb je dan echt gefaald of waren de verwachtingen van jezelf misschien wat te hoog?
