Voor wie nog Facebook heeft kent ze vast wel, die herinneringen van een jaar of meerdere jaren gelden op deze dag.
Vaak vind ik de herinneringen erg leuk om te zien, zeker als er dan een foto van Catlijn of van destijds met mijn dikke zwangere buik langs kwamen.
Maar vandaag was het toch even slikken en tegelijkertijd ook het besef hoeveel er kan veranderen in een jaar.
Vandaag 1 jaar geleden was de dag dat ik mijn aller laatste zumba event zou doen met de verkoop van Zumbawear. Ik had dit helemaal bedacht. Alles zouden we meenemen en met de organisatie had ik afgesproken dat ook mensen die niet deelnamen aan de masterclass konden komen shoppen.
Het zou een afsluiting worden met een mega Klapper! En oh wat had ik er zin in. Nog even iedereen een keertje zien. Veel van mijn vaste klanten hadden speciaal voor mij een kaartje gekocht omdat ze ook wel wisten dat dit ook wel eens een lastig moment voor mij kon zijn.
5 jaar lang had ik al mijn tijd en energie gestoken in de verkoop van Zumba kleding. Regelmatig ging ik tot midden in de nacht door met bestellingen verwerken, evenementen door heel Nederland en een deel van België en Duitsland ging ik naar toe. En zelfs toen ik zwanger was na nogal wat ingrijpende gebeurtenissen stond de Zumba community voor me klaar. Mensen groeiden mee met mijn zwangerschap en Zumba’end Nederland kende Catlijn al zo ongeveer vanaf haar geboorte en bijna tot aan de bevalling.
4 november was ze geboren en begin december had Catlijn al haar eerste Zumba event. Wat een mooie tijd was dat. Ik kijk hier echt nog steeds met heel veel plezier op terug.
Maar ja, Zumba besloot anders. Begin januari 2020 kregen we bericht dat alles ging veranderen en voor mij was het niet meer haalbaar om door te gaan met de verkoop van de Zumbawear.
Maar goed, dus weer terug naar die 14 maart 2020, vandaag een jaar geleden. Er was geen evenement, die was vanwege de corona maatregelen op het laatste moment toch afgelast. En ik voelde al aankomen dat er ook niet heel snel weer een ander moment zou zijn waarop ik mijn voorraad kon verkopen. De dagen voor 14 maart, toen steeds meer bekend werd dat het evenement waarschijnlijk niet door zou gaan ben ik als een gek aan het werk gegaan. Alles wat ik had verkopen. Een week lang keihard gewerkt, tot in de late uurtjes spullen op de foto gezet, ingepakt, facturen maken enzovoort. Wat een werk. Gelukkig kreeg ik hulp van mijn vriend en dochter.
En toen was het 14 maart. Op 2 dozen na was mijn hele voorraad verkocht. De enige verkoper in Nederland die door zou gaan, inmiddels ook een zeer goede vriendin, wilde de laatste spullen inclusief de kleding rekken en alle dingen die ik had aangeschaft voor de Zumbawear wel overnemen.
Dus alles ingepakt en met letterlijk een bus vol (75 pakketjes ) naar the Readshop. Gelukkig kennen we de eigenaren een beetje en hadden we ze van te voren gewaarschuwd dat we met veel pakketjes zouden komen. En daar stonden we dan, 75 pakketjes, groot en klein. En dan te bedenken dat we zo veel mogelijk samen hebben verstuurd.
Nadat we alle pakketjes hadden afgeleverd hebben we de rest van de spullen ingepakt en op naar Utrecht. Daar werden we hartelijk ontvangen met een knuffel, want dat mocht toen nog.
Spullen uitgeladen en heerlijk gegeten.
Op weg terug naar huis werd het toch even een beetje te veel en nu ik dit zo schrijf voel ik weer de tranen naar boven komen.
Dit was niet hoe ik afscheid had willen nemen van de Zumba community. Dit was niet hoe ik mijn laatste dag als Zumbawear Ztailer me had voorgesteld. Ik had me verheugd op een feestje, ik had me er op verheugd om alle mensen nog eens te zien. Velen van hen heb ik tot op heden nog steeds niet gezien, want Zumba evenementen zijn er nog steeds niet.
En zo werd ik gedwongen om van iets afscheid te nemen waar ik 5 jaar lang voor had geleefd. Niet alleen mijn grootste bron van inkomsten, maar ook mijn uitlaatklep, mijn netwerk, mijn passie, ik zou haast zeggen mijn leven. En het afscheid was niet zoals ik dat had gehoopt. Geen feest, geen knuffels, alleen een bus vol dozen afgeven bij het postkantoor.
In het jaar wat er na kwam heb ik nog meer afscheid moeten nemen van veel dingen. Dingen die een lange tijd zeer bepalend waren voor mijn leven.Mijn dansschool, de school van Catlijn, en ja ook vrienden die het niet eens zijn met onze stellingen.
Gelukkig zijn er ook in het jaar wat er na kwam vele mooie dingen voor in de plaats gekomen.
Mooie dingen, zoals de opleiding tot intuïtief master die ik heb afgerond, mooie mensen die op mijn pad zijn gekomen en vriendschappen die gegroeid en ontstaan zijn, samenwerkingen zoals nu met LevelUp en met collega’s van de coach opleiding. En niet te vergeten, het ontstaan van FiaFiaFactory waarin ik veel mensen mag gaan helpen.
Heel veel moois, maar vandaag ook even een blik op wat was. Met een lach een een traan. Het was een mooie tijd.
Vandaag kijk ik nog 1 keer terug op mijn laatste verkoop dag en zeker ook mijn verkoop skills (want zeg eerlijk, wie verkoopt er nu een voorraad van 10k+ in 1 week). Ik denk vooral aan alle mooie mensen die ik in 5 jaar zumbawear verkoop heb mogen leren kennen, mooie momenten die we hebben meegemaakt en mooie plekken die we hebben bezocht en tegelijk kijk ik vooruit. Naar nog meer mooie momenten, mensen die ik mag gaan helpen met mijn programma’s en series. Reizen die we gaan maken en al het moois dat op mijn pad mag komen.
Terug kijken is goed, zo lang je er maar niet in blijft hangen.
Liefs,
Annemiek