Het heeft even geduurd maar hier is dan eindelijk welkom 2021 deel 2. Of eigenlijk mijn verhaal over 2020 en het ontstaan van FiaFiaFactory.
Ik eindigde deel 1 met dat ik het mezelf niet waard vond om zoveel geld in mezelf te investeren…. Maar ja, anderen helpen op deze manier is toch ook wat ik het liefste doe. En uiteindelijk zit je deze blog te lezen en ben ik inmiddels intuïtief master. Maar hoe is dat dan zo gekomen?
Ik heb dus de stap gewaagd en laat ik beginnen met te noemen dat dat echt de beste stap in mijn leven is geweest.
Maar waarom wil je nu wel in jezelf investeren en hoe kom je aan het geld hoor ik je denken?
Jaren gelden heb ik een rechtszaak gehad en gewonnen. Hoe en wat is nu niet belangrijk, maar wat wel telt is dat ik toen al heb besloten dat de schadevergoeding die zou worden uitgekeerd voor ene groot deel gebruikt zou worden om anderen te helpen. Jaren zijn hier overheen gegaan en degene die de schadevergoeding moest betalen deed er alles aan om er onderuit te komen en uiteindelijk lukte het hem om toch in aanmerking te komen voor schuldsanering, ondanks dat de wet voorschrijft dat wanneer het gaat om een strafbaar feit je daar niet voor in aanmerking komt. Maar goed, het was hem gelukt. Dus geen maandelijkse betalingen meer waarvan ik wat kon sparen zodat ik echt iets kon betekenen voor anderen. En heel eerlijk had ik de hoop op ook maar 1 cent opgegeven, aangezien er ook nog zoiets is als de belastingdienst die altijd voor gaat wanneer het gaat om schulden.
Maar dan toch, zo ineens, uit het niets krijg je een brief… Ik herkende het logo niet, dacht zelfs dat het iets van reclame was en had het bijna ongeopend bij het oud papier gegooid. De brief kwam op 21 juni 2020 en er stond in dat ze over zouden gaan tot uitkeren van een klein deel van het geeiste bedrag. Ook al was het een klein deel, het was alsnog een groot bedrag en meer dan ik ooit had durven hopen. Maar was dat wat ik wilde? Wilde ik hem de kans geven om dan vanaf 24 juni met een schone lei weer opnieuw te beginnen? Ik kreeg die vergoeding immers niet voor niets.
22 juni heb ik goed naar mezelf geluisterd en besloten dat ik het hier bij wilde laten. Want ja, hoe lang heeft zo iemand te leven? En er bestaat toch ook altijd nog zoiets als Karma toch? Ik heb het er bij gelaten en kon natuurlijk niet wachten om me aan te melden voor de opleiding tot Intuïtief Master, want daar had ik nu ineens het geld voor. Het moest zo zijn! Ik had een deel van het geld EN ik kan straks als Intuïtief master anderen helpen. Dit voelt goed!
Ik voelde een bepaalde rust over me heen komen. Ik deed iets voor mezelf, en tegelijk ook voor anderen. Al vanaf het moment dat ik me had aangemeld voor de opleiding ging alles beter leek het wel. Dit is wat ik echt wil doen!
Net had ik het over karma, nou en of die bestaat! Want wat blijkt. 23 juni is de desbetreffende persoon overleden. Geen schone lei, maar gewoon niet meer onder ons. Het voelde alsof er een deurtje open ging en of de laatste pijn er langzaam uit kabbelde, als een rustig beekje. Niet overhaast, maar heel rustig. Complete rust. En dat was de start van FiaFiaFactory.
Mijn opleiding moest nog gaan beginnen, maar ik wist zeker dat ik hier veel mensen mee mocht gaan hepen.
Inmiddels was het 1 juli en mocht de dansstudio onder strikte voorwaarden weer open. Helaas begonnen bij ons op 4 juli de schoolvakanties waarin de meeste van onze lessen stil liggen, zo ook dit jaar. Het online lesgeven en alle stress had zijn tol geeist en ik was ook toe aan een soort van vakantie. Een aantal lessen gingen door maar het grootste gros niet.
Hoe meer het einde van de vakantie naderde hoe meer ik begon te twijfelen. Is dit wel wat ik wil? Ik hou van dansen, ik hou van lesgeven. Maar hoe dan, nu meer dan de helft van de leden is verdwenen. Toch maar weer alle energie er in steken en niet geheel onbelangrijk, op zoek naar iemand die mijn streetdance lessen kan gaan gegeven. Het idee kwam om dan mijn coaching te gaan combineren met dansen. Hoe ik dat precies wilde gaan doen had ik nog geen idee van, maar dat ik mensen en met name vrouwen weer in hun eigen kracht wilde laten staan wist ik zeker.
Steeds meer kreeg ik een duidelijk beeld van hoe ik mijn toekomst voor me zag. Hoe beter ik keek, hoe minder die dansstudio in dat plaatje paste. Maar ja, dansen is mijn passie, ik heb 13 jaar al mijn energie in die dansschool gestoken, dat geef ik niet zomaar op.
En dan ineens… telefoon, met… van de milieudienst van de gemeente Enschede.
Huh?!? Wat?!? Milieudienst? Wat heb ik daar nou mee te maken?
Schijnbaar mocht ik op de locatie waar ik mijn dansstudio had gevestigd helemaal geen dansstudio vestigen, of in de loop van de 11 jaar dat ik er zat is de bestemming gewijzigd. Hoe of wat precies zijn we nog steeds niet uit, maar lang verhaal kort. De kans dat ik mijn dansstudio op deze plek mocht houden was minimaal.
Zoals het een echte ambtenaar betaamd deed ook deze meneer er behoorlijk lang over om de bevestiging van zijn bevindingen te sturen en aan te geven wat de volgende stappen zouden moeten zijn. Vergunningen aanvragen, geluidsmetingen en een vooronderzoek was de conclusie. Maar of het dan mocht, daar ging hij niet vanuit….
Tja en wat moet je dan? We hebben besloten om nog met hulp van vrienden de gemeente aan onze kant te krijgen, maar toen kwam toch het vernietigende woord dat wij 31 december alle activiteiten moesten staken.
Oei, die kwam wel binnen, want ik ging er vanuit dat ik het seizoen wel af kon maken. Hopelijk de schade beperken van de eerste seizoenshelft waarin we grotendeels dicht waren. Maar helaas. 31 december en flinke boetes bij overtreding. Dus dat was het dan, het einde van studio Dance4Fun.
Ondernemend als ik ben/ we zijn kan ik beter zeggen, kwam al snel (of eigenlijk was dat er al) het idee voor een online dansschool. Dat was mooi te combineren met mijn coaching en zo kon ik toch nog mijn lessen geven waar ik zo van kan genieten. En dan, ga je op zoek naar een andere locatie? Reserves waren er niet meer na een jaar zoals we die gehad hadden. En toen kwam het aanbod van een lieve vriendin, eigenlijk wilde ze haar zaal niet verhuren, maar voor mij maakte ze graag een uitzondering.
Dus dat was dat, een nieuwe locatie voor 2 avonden in de week, de rest online en focus op het coachen…
En toen was het december. Inmiddels was ik bijna klaar met de opleiding tot intuïtief master en had ik zelfs al een aantal sessies gegeven aan echte klanten. Dit voelt ook wel erg goed om te doen. En mijn droom om te gaan reizen komt steeds vaker naar voren.
Maar ik had toegezegd dat ik de zaal zou gaan huren, ik had nog een paar trouwe leden die toch mee wilde naar de nieuwe locatie en daar deed ik het voor.
En dan, weer een persconferentie…. (Ik voelde hem al aankomen. Ik had allemaal leuke dingen bedacht voor de laatste lessen, wat lekkers gehaald voor alle leden en we zouden er een knal week van maken en hopen dat er in januari op de nieuwe locatie nog meer mensen zouden aanmelden… )
Ook een laatste leuke knalweek werd me niet gegund en alleen de maandag van de laatste lesweek kon ik nog live lesgeven. Die kwam wel even hard aan. Ook al had ik het verwacht, ik had gehoopt op woensdag als laatste dag als het dan echt niet kan wachten tot de vakantie. Nu ik het schrijf voel ik weer die onmacht in me opkomen. Kinderen die meer dan 10 jaar bij me hebben gedanst kan ik gedag zeggen via een schermpje. Geen knuffel, geen tekeningen van de kinderen. Niks, alleen een activiteit via zoom en dat was het. Dit was niet het afscheid wat ik voor ogen had. Het zou feest moeten zijn.
Ook na deze week ging alles niet zoals gehoopt, de lockdown werd weer langer verlengd en van het kleine groepje dat me nog steunde waren er nu maar 2 over. Anderen betaalden gewoon niet of zeiden het lidmaatschap alsnog op. En wat doe je dan? Die 2 verdienen les, ze hebben er voor betaald. Ze steunen me. Maar waar blijf ik dan?
Elke keer als ik er aan denk dat ik reclame moet maken voor wanneer we wel weer les kunnen geven blokkeer ik, ik krijg hoofdpijn, ben afgeleid en kan er simpelweg geen energie voor opbrengen.
Dus uiteindelijk heb ik het besluit genomen om niet meer door te gaan met real live lessen voor mezelf. Lessen op freelance basis, online en trajecten op scholen zodra ze weer mogen blijf ik doen. En ik hoop af en toe nog met een aantal lieve mensen lekker te kunnen dansen waar er ruimte is. Maar niet meer als mijn werk. Mijn werk is nu FiaFiaFactory. En dit voelt goed, hier word ik gelukkig van. Dit is wat ik wil! Dit is waar ik op aan ga, dit is mijn live purpose, and i love doing it!
Ik blijf mezelf ontwikkelen en heb me net aangemeld voor een supergave nieuwe opleiding. Hoe ik dat ga doen? Geen idee, maar dat komt vast goed.